amatör ruh

• herseyin kucugu daha sevimli olurmus. bize oyle gelirmis. giderek daha da alistigimiz buyuk olcekli uretimlerden, pazardan gelecek tepkinin fokus gruplariyla olculdugu samimi gozukmek icin her turlu imkandan kacinilmayan yapimlardan sonra varligi hissedilince onemi kavranan duygu sadece.
  
  yalniz cok cok zenginler modayi uymamayi ret edebilirler, derbeder dolasabilirlermis, herseye sahip olduklarindan, herseye sahip olduklari da bilindiginden oturu, baskalarinin gozunden nasil gozuktukleri onemsiz oldugu icin bu sekilde derbeder, a-mode, de-mode giyinebilirlermis.
  
  eger boyle ise bize amator gelenler de saatlerce calisilip sonrasinda daginik birakilmis sac izlenimi uyandiran profesyonel isler olmasin diye insan dusunuyor. artik kimsenin buyuk ve kudretli gucleri arkasina almadan basarili olabilecegini tahayyul edemiyoruz da ondan sanirim.
  
  iste bu sebepten belki de sadece bu sebepten nostalji diye bir duygu var. eskinin daha amator daha az sahte olduguna inandigimizdan oturu bizleri derinden etkileyen sey yikik dokuk bir turk filmi, kosesi bucagi kirilmis bir foto, kotu bir ses kaydi olabiliyor ama nedense high resolution bir resim, 5.1 cikisli bir kayit olmuyor. high resolution resim cunku bizim degil gibi hissediyoruz. bizim olamayacak kadar mukemmel. oysaki hicbirimiz o kadar mukkemmel olmadigimizi biliyoruz, o yuzden resmi, o hesaplanmis kayitlari icimizdeki kuytuya sokmuyor; dinleyip geciyor; sonrasinda fena olmamis abicim diyoruz.
  
  iste sirf bu sebepten, yani authentic olabilmek amaciyla eskilerde yasamak vardi, zeki muren'i canli dinlerken, dar imkanlar dahilinde bir ani paylasmak ve sonrasinda biz ne de guzel cocuklardik yahu demek vardi. simdiki gencler bir harika mi acaba ? mallrats oldular ciktilar anlasilan.