philip larkin

• gecen yuzyilin shakespeare'si desek yeridir. daha dogrusu britanya'nin zebercet'i demek lazim. hatunsuz, parasiz, umutsuz, geleceksiz bir yazardir. siirden once roman yazmistir, sonra siire kaymistir. iyi de etmistir. kinglsey amis'in ve ted hughes'in siki dostudur. ayrica cok da veciz bir laf etmistir zamaninda. demistir ki, "olmak istediginiz hicbirsey olamadiginizda ve olmamak istediginiz herseyi olmamayi basardiginizda, yaptiginiz sey kutuphaneciliktir."
  
  yuksek pencereler
  
  sokakta genc bir cift gordum mu,
  tahmin edip oglanın kızı siktigini
  ve hap, diyafram turu bir sey kullandıgını kızın da,
  anlarim bunun o cennet oldugunu
  
  yaslı olan herkesin hayat boyu dusunu kurdugu:
  tum bag ve toreler itilmis bir yana
  modası gecmis bir bicerdover gibi
  ve herkes oturmus o uzun kaydıraga,
  
  kayıyor mutluluga doğru. acaba görenler beni de
  demisler midir kırk yıl önce bundan:
  "hayat diye buna denir iste!
  ne tanrı var artık, ne terlemek korkudan
  
  cehennemi filan dusunup, ne gerek saklamaya
  kendisinin nasıl gorundugunu rahipten:
  bunun kusagı oturup o uzun kaydıraga
  kayıp gidecekler kuslar gibi?" ve geliyor hemen
  
  sozcukler yerine goruntusu yuksek pencerelerin:
  camlar gunesi kavrayan
  ve onların ardındaki hava, mavi, derin
  hicbir sey barındırmayan, hicbir yerde olmayan ve sonu
  bulunmayan.