netoçka nezvanova

• bu kitaptaki yefimov karakteri çok sarsmıştı beni. başarısız bir müzisyendi ama bir türlü bununla yüzleşemiyordu yanlış hatırlamıyorsam. o keman kutusunu açma cesaretini bir türlü bulamıyor, yetenekli olduğu konusunda saf!? bir inanç besliyordu. ama sonunda yüzleşmişti galiba kendisiyle, açmıştı o kutuyu. heyecanlandığımı hatırlıyorum, içimde kendimle ve onunla ilgili yeni bir umut yeşerdiğini, belki gizli kalmış bir pırıltının birdenbire ortaya çıkıp onun ve benim sefil hayatlarımızı şöyle bir aydınlatıvereceğini filan... (çok gençtim o zamanlar.)
  
  çalmaya başladığında kemanından çıkan çığlıklar hala kulaklarımdadır, ne hüzün verici seslerdi onlar, ne kadar dayanılmazdı!
  
  şimdi düşünüyorum da ne gerek vardı buna, niye zorladık yefimov'u bu kadar? aslında kimseyi kendisiyle bu kadar baş başa bırakmaya hakkımız yok galiba.