psikolog

• kalbimde ayri bir yeri olan guzel insanlar.
  
  18 yasimda hem psikologa hem psikiyatriste gitmem gerekti. hayattaki en kiymetli seyimi kaybetmistim. tek yaptigim aglamakti. ders yok, konusmak yok, yemek yemek yok. aglamadigim zamanlarda ruh gibiydim. hissiz. bombos. aklimdan gecen tek fikir olme istegi. intihar degil, olme istegi.
  
  psikologa gittim odtu'de ve o nasil tatli bir hatun, nasil seker bir insan. konusmaya basladik ve durumun ciddiyetini anladigindan beni psikiyatriste yonlendirdi ama her hafta seanslarimizi da randevu defterine not aldi. psikiyatristin tek yaptigi tani koymak ve ilac yazmak oldu. bes dakika bile konusmadik. hicbir kisisel bag olusmadi aramizda. iletisim hemen hemen sifirdi. uc bes cumle. onunkiler genelde sarkastik, benimkiler umursamaz. psikiyatristleri kucumsemiyorum sonucta yazdigi ilaclar olmasa beyin kimyam duzelmeyecekti ancak psikologla konusmanin getirdigi aydinlanma cok farkliydi. cok hafifledi hayat zamanla. gulmeyi unuttum eyvah nasil yapiyorduk diye dusunen ben, ki sabah aksam cem yilmaz izlenen yurt odasinda insan bunlari dusunuyor evet, yavastan gulumsemeye basladim. sonra yemek yemeye basladim. hatta bolume gidip arkadas filan yaptim. hayata dondum yani. olme istegim gitti. burdan bizi okuyorsa psikolog merve ablamiza cok tesekkur ediyorum tekrar :) herkese lazim. yasamak agir cogu zaman. hafifletmek lazim.