david ricardo

• ünlü bir teorisi de literatürde "ricardian equivalence" adiyla bilinir. devletin borclanma politikasiyla ilgilidir:
  
  harcamalarini artirmak isteyen hükümetler bu artislari iki sekilde karsilayabilirler (para basmasinlar lütfen): 1) vergileri artirarak, 2) borclanarak (hazine bonosu, devlet tahvili). devlet borclarini ileride geri ödemekle yükümlüdür ve bunu da eninde sonunda vergileri artirarak yapacaktir. yani hükümetin önünde kabaca iki secenek vardir: 1) vergileri bugün arttir, 2) vergileri yarin arttir.
  
  ricardo der ki: "diyelim ki hükümet ek harcamalarini borclanarak (yani bütce acigi vererek) artirsin. bu durumda vergi mükellefleri bugün ek vergi yükünden kurtulurlar ama rasyonel olduklari icin gelecegi görürler ve ileride daha cok vergi vereceklerini anlarlar (rasyonel beklentiler). onun icin de ek devlet harcamalarindan kaynaklanan gelirlerini tüketime yöneltmek yerine tasarruf ederler ve böylece devletin ek harcamalarini nötralize ederler; bunun sonucunda da ekonomideki toplam talep degismez."
  
  oysa keynes efendi ve onun "yeni" takipcileri ekstra devlet harcamalarinin ekonomideki toplam talebi artiracagini ve resesyon yasayan ekonomiyi düze cikaracagini iddia etmisler ve klasik iktisatci ricardo'nun görüsüne pek ragbet etmemislerdi. harvard'li ekonomist robert barro, 1974'de yayinlanmis "ricardian equivalence hypothesis" makalesiyle ricardo'nun hipotezini tekrar canlandirmis, tartismalari alevlendirmistir.
  
  daha fazla okumak isteyenler icin:
  http://cepa.newschool.edu/…s/keynes/deficit.htm#reh