kara yılan

• yıl 918 ve 19 ve hikâye-i karayılan
  
  ateşi ve ihaneti gördük
  ve yanan gözlerimizle durduk
  bu dünyanın üzerinde.
  istanbul 918 teşrinlerinde,
  izmir 919 mayısında,
  ve manisa, menemen, aydın, akhisar
  mayıs ortasından haziran ortalarına kadar
  (yani tütün kırma mevsimi
  yani, arpalar biçilip
  buğdaya başlanırken)
  yuvarlandılar...
  
  adana
  antep
  urfa
  maraş:
  düşmüş
  dövüşüyordu
  
  ateşi ve ihaneti gördük.
  ve kanlı bankerler pazarında,
  memleketi alamana satanlar,
  yangelip ölülerin üzerinde
  yatanlar,
  düştüler
  can kaygısına.
  ve kurtarmak için başlarını
  halkın gazabından,
  karanlığa karışarak,
  basıp gittiler.
  yaralıydı, yorgundu, fakirdi millet
  en azılı düvellerle dövüşüyordu fakat,
  dövüşüyordu köle olmamak için iki kat
  iki kat soyulmamak için...
  
  karayılan
  karayılan olmazdan önce
  antep köylüklerinde ırgattı.
  belki rahatsızdı, belki rahattı
  (bunu düşünmeye vakit bırakmıyordular)
  yaşıyordu bir tarla sıçanı gibi
  ve korkaktı bir tarla sıçanı kadar.
  "yiğitlik" atla, silahla, toprakla olur
  onun atı, silahı, toprağı yoktu.
  boynu yine böyle çöp gibi ince
  ve böyle kocaman kafalıydı
  karayılan
  karayılan olmazdan önce...
  
  gavurlar antep'e girince
  antepliler onu
  korkusunu saklayan
  bir fıstık ağacından
  alıp indirdiler.
  
  altına bir at çekip
  eline bir mavzer
  verdiler.
  
  antep çetin yerdir.
  kırmızı kayalarda
  yeşil kertenkeleler.
  sıcak bulutlar dolaşır havada
  ileri geri...
  gavur tutmuş tepeleri
  gavurun topu vardı.
  antepliler düz ovada
  sıkışmışlardı.
  gavur şarapnel döküyordu,
  toprağı kökünden söküyordu.
  gavur tutmuştu tepeleri
  akan antep'in kanıydı.
  düz ovada bir gül fidanıydı
  karayılan'ın
  karayılan olmazdan önce siperi.
  bu fidan öyle küçük
  korkusu ve kafası öyle büyüktü ki onun
  namluya tek fişek sürmeden
  yatıyordu yüzükoyun...
  
  antep sıcak
  antep çetin yerdir.
  antepliler silahşör olur.
  antepliler yiğit kişilerdir.
  fakat gavurun topu vardı.
  ve ne çare kader
  düz ovayı antepliler
  gavura bırakacaklardı.
  
  karayılan olmazdan önce
  umrunda değildi karayılan'ın
  kıyamete dek gavura verseler antep'i.
  çünkü onu düşünmeye alıştırmadılar.
  yaşadı toprakta bir tarla sıçanı gibi
  ve korkaktı bir tarla sıçanı kadar.
  
  siperi bir gül fidanıydı onun
  gül fidanı dibinde yatıyordu ki yüzükoyun
  ak bir taşın ardından
  kara bir yılan
  çıkardı kafasını.
  derisi ışıl ışıl
  gözleri ateşten al
  dili çataldı.
  birden bir kurşun gelip
  kafasını aldı.
  hayvan devrildi kaldı.
  
  karayılan
  karayılan olmazdan önce
  karayılanın encamını görünce
  haykırdı avaz avaz
  ömrünün ilk düşüncesini:
  "ibret al deli gönlüm,
  demir sandıktada saklasan bulur seni
  ak taş ardında kara yılanı bulan ölüm..."
  
  ve bir tarla sıçanı gibi yaşayıp
  bir tarla sıçanı kadar korkak olan
  fırlayıp atlayınca ileri
  bir dehşet aldı anteplileri,
  seğirttiler peşince.
  gavuru tepelerde yediler.
  ve bir tarla sıçanı gibi yaşayıp
  bir tarla sıçanı gibi korkak olana:
  "karayılan" dediler....
  ve biz bunu böylece duyduk.
  ve çetesinin başında yıllarca namı yürüyen
  karayılan'ı
  ve anteplileri
  ve antep'i
  aynen duyup işittiğimiz gibi
  destanımızın birinci bâbına koyduk...
  
  kuvayı milliye destanı'ndan, nazım hikmet.