yahya kemal beyatlı

• kimsenin temiz olarak çıkamadığı bu şehirde kimi anlar yaşarım..içimde gri bir sıkıntı..bir nevi derinlere gömdüğümüz vicdanla hesaplaşma belki.. ayaklarım beni dost yada düşman, içinde yaşadığım tüm kalabalıklardan koparır bir başıma uzaklaşırım..haliçte ılık kızıl bir yaz akşamüstüdür..benim de içimde bir son umut kırıntısı, bir güneş haliçe gömülür..bilinmez neden bu anlarda hep bu adamın dizelerini getirir ve götürür saçlarımı okşayan rüzgar...
  
  "ölmek değildir ömrümüzün en feci işi
  müşkül budur ki ölmeden çok evvel ölür kişi"
  
  "yürü..hür maviliğin bittiği son hadde kadar!
  insan alemde hayal ettiği müdetçe yaşar"
  
  "sana dün bir tepeden baktım aziz istanbul
  görmediğim gezmediğim,sevmediğim hiç bir yer
  ömrüm oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul
  sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer"
  
  kimbilir belki dönülmez akşamın ufkundayım(dır)..