boynu bükük küheylan

• biz dogdugumuzda da boyleydik
  sari sari saclarimiz yoktu gunesle selamlasacak
  hep bir keder vardi yuregimizde sevincimizle kardes
  ve caddemizden gecerdi bir boynu bukuk kuheylen
  hafiften bir sis olurdu sabahlar
  ve arkasinda mahallenin cocuklari
  kimseyle istigal etmeden yoluna koyulurdu usulca
  ve kimseye belli etmeden kederini
  otururduk bahcemizde demli cayin dumaniyla
  bir de gunes olurdu arkasinda parlayan
  bakamazdik kederle bukulmus boynuna
  bakamazdik gozlerinin icine
  bir garip yururdu yolda
  bir garipti boynu bukuk kuheylen
  kimse bilmezdi kimi kimsesi var mi
  kimse bilmezdi yolunu
  bilmedik neden burda oldugunu
  biz dogdugumuzda da boyleydik
  boynu bukuk kuheylen misali
  kimse bilmezdi kim oldugumuzu
  aksamlari gunes geri giderken evine
  kuheylan da geri gelirdi mahallemize
  kimsenin bilmedigi yerlerden
  ne yer ne icerdi bilmezdik
  alismisti gozlerimiz onu gormeye
  her sabahinda ve aksaminda gunun
  alismisti gozlerimiz
  boynu bukuk kuheylana