gonca özmen

• tanımaktan pişman olmayacağınız türden bir şair. üzerinde uzun uzun durulası şiirleri var.
  bir iki örnekle açıklamak gerekirse;
  
  bana beklet
  
  bana beklet yontusunu ayaklarının
  bana beklet saksında o mahcup çiçeği
  
  ben ki beyaz bir sayfanın sıkıntısındayım
  yüzümde suskun ev tenhaları
  yüzümde geçkin bir elmanın kurtları
  
  ah hanginize baksam bir bahçe dağınıklığı
  geçsem içinizden geçsem
  kederimdeki faytonun ağır aksaklığı
  
  bana beklet bu yara bilincini
  ve uçurum ürpertisini ölümlü olmanın
  
  ben ki kuşların göç zamanıyım
  büyüttüğünüz kötülük yılanı
  hüzünle uzandığınız yatakta
  
  ah bilmemenin geniş huzuru
  korkuyu getirdi rüzgar
  öylece koydu aramıza
  
  bitir sessizi ve yeniden başla
  
  bir diğeri:
  
  dağilma
  
  sözün ateşle bir ilgisi olmalı
  alevlenip sönmekle aşkın
  
  gölgesiz olduğum doğru, apansızlığım da
  dokunsan dağılacak yüzümün eğrileri
  gizliden düşeceğim sabahın boşluğuna
  
  bahçenin duvarı yok ki gizlensin
  balkonda hıçkıran çamaşırlar
  küf ve nem kokusu ve dalgın bir evin
  durmadan soyunması çocukluğuma
  
  taş sırrını unuttu
  ada hapsindeyiz, kayık gitti
  issız kaldım suyun gövdesinde
  
  anlatmayın artık iki kişilik aşkları
  çoğul ekleri de yaşar yalnızlığı