pencereler

• türkçe windows'un adı
  bir onu henüz türkçeleştirmediler
• bir nazim hikmet ran siiri;
  " sabaha karşı mıydı bilmiyorum
  yoksa akşamüstü müydü
  belkide gece yarısı
  bilmiyorum
  girdi odama pencereler
  perdeli perdesiz
  ben basma perdeleri severim
  ama tül perdeler de vardı
  kara ustorlar da
  ustorları çekip çekip bırakıyordum
  bir daha inmez oldu kimisi
  kimisi bir daha çıkamadı yukarı
  ve camları kırık pencereler
  elimi kestim
  kimi camsızdı büsbütün
  camsız pencereler içime dokunur
  camsız gözlükler gibi
  
  pencereler
  yağmur yağıyordu camlarınıza
  kızıl saçları kederli uzun
  ben alt dudağımda cıgaram
  türkü söylüyordum içimden
  yağmur sesini kendi sesimden çok severim
  
  pencereler
  beşinci katta güneşli boşluğunuzda bir deniz
  bir deniz mavi yüzük taşından
  serçe parmağıma geçirdim usulcacık
  üç kere öptüm ağlayarak
  öpüp alnıma koydum üç kere
  
  pencereler
  çıktım kırmızı velenseli yataktan
  çocuk burnumu dayadım terli camına pencerenin
  oda sıcaktı ve genç anamın kokusu vardı odada
  dışarda kar yağıyordu
  ben kızamık çıkarıyordum
  
  pencereler
  sabaha karşı mıydı bilmiyorum
  belki de gece yarısı
  bilmiyorum
  odamın içindeydi yıldızlar
  ve gece kelebekleri gibi
  çırpınıyorlardı camlarınızda
  ben onlara dokunmaktan çekinerek
  açtım sizi pencereler
  salıverdim yıldızları geceye
  aydınlık sınırsız hür geceye
  yapma ayların geçtiği geceye
  
  kurtlar duruyor ayın altında
  hasta aç kurtlar
  kurtlar duruyor önünde pencerenin
  kadife perdeleri kapasam da sımsıkı
  ordadırlar bilirim
  gözetliyorlar beni
  
  pencereler
  düştüm bir pencereden
  bir güzele bakarken
  dünya halime güldü
  güzel dönüp bakmadı
  belki farkında değildi
  
  pencereler
  pencereler
  kırk evin penceresi odama girdi
  ben oturdum birinin içine
  sarkıttım ayaklarımı bulutlara
  bahtiyarım
  diyebilirdim belki "
• bir çift göz vardır mesela uzaklarda bir yerde, onlar sizin pencereleriniz olabilir pekala, karanlıklar içindeyseniz eğer.
  
  sinop cezaevindeyken, bir mektupta şunları yazar ayşe'ye sabahattin ali;
  "...ama unutma, taş duvarlar arasındaki karanlığımın senden başka penceresi yok"
  (iki gözüm ayşe kitabından)
• dışarıdan içerisi pek seçilmese de dışarıda olmak güzel.
  içeriden dışarısı çok ama çok net gözüküyor, hele bir de yüksekte ise.
  
  kısa bir dönem bu pencereden dışarıyı seyrettim. lodos olmayınca tüm şehir gözükür oradan. o semtte ışıklar gece yarılarına kadar açık olmazdı, karanlıktan bakardım, gündüzleri ise yarım metre geriden. oranın arsız baharı
  gelip de ısrarla dışarı davet edince değil, ancak mecbur olduğumda çıkardım dışarı. çok
  ısrar ederse önündeki tekli koltuğu kenara çekip camı sonuna kadar açıp yatağıma geçerdim, onun perde ise dansını seyrederdim. çok sürmezdi, yan oda ve benimki sonradan yapılan bir duvarla ayrılmış, metal korniş ise hiç sökülmeden yekpare olarak bırakılmıştı. yan odadaki edepsiz kızlar her seferinde kendi taraflarındaki perdeyi olanca güçleriyle aniden çeker, çıkan yüksek sesle her seferinde irkilir, yerimden fırlardım. çıkar sesi bildiklerinden genelde korniş sesinin peşi sıra gülüşme sesleri gelirdi.
  
  yıllar geçti, ama değişen sadece baktığım pencereler oldu. şimdiki pencerem arka sokağa bakıyor. karşımda ise çirkin bir bina var. tam hizamdaki kattaki pencerelerde her daim kalın güneşlikler var. ışık ise nedense çok geç saatlere kadar açık. şimdi küçük de (1366x768) olsa yeni bir pencerem var. istediğim tarafa çevirebiliyorum, yine de öbürü kadar ilham verici değil. o ahşap, boyaları kabuk kabuk soyulan pencerelerden daha güzel hayaller kuruluyordu. ya da daha genç idim de, pencere seçecek kadar müşkülpesent değildim. hayalim benden bile küçüktü, hatta o kadar küçüktü ki, yitirdim ben onu.
• 10. versiyonu cikmis. hayirli olsun.
• stephane mallarme şiiri.
  
  bıkmış hazin hastaneden,
  perdelerin pespaye beyazlığında
  kasvetli duvarda haça doğru
  çıkan iğrenç tütsüden usanmış canlı cenaze
  sürünüyor sinsi sinsi doğrultup kamburunu
  ve, çürük tenini ısıtmaktan çok, taşlardaki güneşi görmek için
  ağarmış kıllarını
  tatlı ve bol bir ışığın kavurmak istediği
  pencerelere yapıştırmaya gidiyor.
  
  harlı, yanan bir ağız mavi göğe hasret
  bir zamanlar hâzinesini solur gibi
  henüz toy bir gençken ve de bakirmiş gibi teni bir zamanlarki kadar
  kirletiyor ılık, altın camları öpüp birden.
  
  unutmuş dehşetini kutsal yağların adam
  esrik! şifalı bitkileri, saati, yatağı,
  öksürüğü unutmuş; ve kiremitlerde akşam
  kanarken, ışıl ışıl gökyüzünde bakışları
  kuğular gibi güzel altın kadırgalarda,
  sularda uyuyorlar...
  burcu burcu bir ırmak...
  uyuyorlar anılarla dolu bir kayıtsızlıkla
  çizgilerinin zengin ışığını sallayarak.
  
  böylece, tiksinsem de katı ruhlu insandan,
  tıkınmak mutluluğu içine yuvarlandım ,
  çocuğunu emziren kadına sunmak için
  yemek denen çöplüğün ardı sıra dolandım.
  
  kaçıp yapışıyorum bütün pencerelere
  sonsuzun sabahının yaldızladığı sofuca;
  camlarında kutsanmış, arınmış çiğler ile
  omzumu pencerelerden dönüyorum yaşama.
  
  kendimi aynada melek gibi görüyorum
  pencere sanat olsa, koyu bir gizem olsa,
  seviyor, yeniden doğmayı,
  götürsem diyorum düşümü
  güzelliğin yeşerdiği ufuklara!
  
  ama heyhat!
  tutsağıyız şu yalan dünyanın
  kendi evimde bile iğreniyorum ondan
  o rezil, o berbat soluğu budalalığın
  burnumu tıkamaya zorluyor beni her an.
  
  ey acıyı bilen ben, bir çaresi var mıdır
  canavarın sövdüğü şu camları kırmanın,
  ve düşmek pahasına sonrasızlık boyunca
  tüysüz kanatlarımla havalanıp kaçmanın?
• çocukken odamın penceresinden gökyüzünü izlemeyi çok severdim. gün biter, güneş batışından önce iyice turuncuya dönerken akşam başlardı. ve sonra, etrafımda gördüğüm bütün evlerin pencerlerinde ışıklar yanardı. artık bütün pencereleri bilir ve tanırdım. baktığım tüm pencerelerde hayali bir dostlar bulur, onlara içimi döküp, derdimi anlatırdım. nedense bütün pencereler birbirlerine çok benziyordu. hepsi birbirlerinin aynısıydı fakat hepsinde bir başka hikaye, hepsinde bilinmeyen bir dille anlatılan masal vardı. yada çocuk aklımla ben öyle sanıyordum. evlerin ışıkları renk renk yanar, pencereleri aydınlanırken ortalığı lunaparka benzetirdim. sanki bütün insanlar o lunaparkta sevinç içinde eğlenirdi.
  ve bazen bazı evlerin ışıkları geceden sabaha kadar yanmazdı. işte öyle anlarda büyük bir üzüntü hisseder, o evlerde yaşayan hiç tanımadığım insanların bir derdi olduğunu düşünüp üzülürdüm. baktığım her pencerenin ardında, anlayamadığım bir yaşam öyküsü vardı. ama ne yaşadıklarını bilemezdim. görebildiğim bir tek pencerelerinin camlarıydı. perdelerle kapatılmış pencerelerin ardında olup biteni göremez ve bilemezdim ki... hani ''dünyaya açılan pencereler'' derler ya, işte o pencereler için durum böyle değildi. onlar ''gizemlerini korur'' ve belki içlerindeki acıyı saklamak için asla dünyaya açılmak istemiyor gibiydiler.
• tr. (bkz: windows)
• pencereler. sabahlara kadar altında beklediğin pencereler. sevgilinin bir kez olsun görünmediği pencereler. kedilerin sineklere sulandığı pencereler. görüş günlerinde ellerini ellerime eşitleyen pencereler. deniz manzaralı zengin evlerinin perdesiz ve pervasız pencereleri
• pencereler. yağmuru izlerken gözlerini akıttığın pencereler. buğulandığında seni seviyorum yazdığın pencereler. temizlikçi kadınlar akrobasi yaparken içimi ürperten pencereler. ben artık yapamıyorum deyip kalbini avcunda sıkarak hayatını boşluğa bıraktığın pencereler...