ahmet güntan

• aklımın buzulları^*
  
  susarlar,
  sustular mı konuşmazlar bir daha,
  ses, yırtıcı bir hayvan olur, dağından iner,
  vurur pençesini üzerlerine. o yüzden
  
  kırgındırlar,
  yorulmuş düşüncenin ağırlığından.
  güneşin ışığını ararlar, öyle sıradan,
  herkesi ısıtan, ama bulamazlar. artık ondan
  
  çay içerler,
  çay saatleri durma saatleridir.
  bir yazı sayfasının kenarında düşünürler:
  düşünmek durarak damıtmak mıdır? kımıldamadan
  
  bir şehirde yaşarlar,
  şeytanın evinde kiracıdırlar.
  düşlerinden çözülen ince dekorda,
  bir başka dünyaya bakar gözleri. vakti gelince
  
  severler,
  ateşli bir silah patlar sevince, ses vurulur.
  yazlık elbiseler giyerler; bürünüp beyazlara
  şeytanın bir adım önünde dans ederler. belki şimdi
  o başka dünyada hâlâ...