bejan matur

• allahın çocuklugu
  
  insanın dönüp döneceği yerdir
  çocukluğu.
  sabah ezanı
  bu yüzden
  müslümanlara
  allahın selamını öğretir.
  allahın çocukluğu
  gündoğumunda
  ölüleri anmakla başlar.
  ve anne ölür
  ezanda ölür anne
  selamı üzerine olan her çocuk
  allahı düşünür.
  
  dili vardır taşların.
  sabahları en çok
  islak bir huzurla
  yatarken onlar
  içleri ıslanmış kadınlar
  pörsümüş yorgun erkekler
  kutsanmak umuduyla
  kıvrılır uyurlar.
  
  hepsi laf bunların.
  bana kalsa
  ağır bir abdest kokusu
  ince belli sürahiler
  kadınların nemli apışaraları kokan
  pazen donları.
  burada
  sözolmamış sesin kederiyle
  başlar gün.
  ve denir ki;
  kaderinizi sevin
  sevin kaderinizi
  ve hayat için
  tatlı bir tesadüf deyin.
  
  ağır bir abdest kokusu
  ince belli sürahiler
  kadınların apışarası nemli pazen donları
  ve mantarlı ayakları erkeklerin.
  şadırvanda alaca su:
  damlar
  damlar.
  ellerin beyazlığındadır ölüm
  gövdenin kıvrımında.
  benim erkeğimi isterken titreyen
  içimin suyunda
  
  ben unuttum her şeyi.
  geldiğim yeri
  annemi, babamı,
  mezarlığa gitmeyi.
  orada yapayalnız kaldı meşe
  ölülerin arasında ölümü en iyi anlatan meşe.
  
  bir ağaç nerede duruyorsa
  benziyor oraya.
  meşe mesela
  akdeniz’de taşların arasında
  farklı mı taşlardan?
  selvi, ölülerin karanlık bir ah’la
  durdukları son anın ipidir.
  salkım söğüt, yaslı söğüt
  suya kaptırmış içini, kırılgan.
  benzer her şey baktığına.
  
  *
  
  ben anneme benzerim
  babama da tabii.
  ve büyük halamın evinde yaşayan kediye de.
  aslında şu yeryüzünü denizlerle düşünmemiz yok mu
  hata ediyoruz.
  dünyanın nefes aldığı bir ilk andı denızleri yapan.
  dağları yapan bir öfkeydi
  böyle söylüyor ilk kitaplar.
  her dilin kendinden önce,
  çok önce bir hayatı var.
  ve onu sadece
  bu kitaplar konuşuyor.
  susarak bakıyoruz biz
  hatırlamayarak.
  şairler bir bok anlamıyorlar aslında
  dünyanın çocuk kalmış bir acısı var
  ve bu ezanda çıkıyor ortaya.
  allahın selamı ölülerin üzerine oluyor
  aşk diye bir şeyin farkına varıyor insan
  dönmeyi öğreniyor
  yerden kurtularak
  durmadan dönerek
  çölde yaşayanlara fısıldanmış bir hakikatle
  kurur toprak
  
  *
  
  nehir dediğin çölde kaybolur.
  toprağını gizler nehir dediğin.
  hiçliği tarif eden hiçliği anlar.
  yokluğa bürünmek o ilk anda.
  bir nehir tanıyorum
  kayboluyor
  bir çölün şehvetli karnında.
  bir ayan olma hali belki,
  ona en yakın göl
  kayıklarını tutarak içinde,
  balçığını yutuyor.
  ama biliyor ki,
  bir göl yutunca suyunu
  ortada kalır
  bir göl yutunca balıklarını
  kararır.
  tüm göllerini göremeden yeryüzünün
  öleceğiz.
  ne acı.
  
  *
  
  gündoğumuyla gelen huzura da
  günbatımının sancısına da
  yabancısın.
  de ki;
  sabahın efendisi sen değilsin
  kimse değil.
  yol gidenin
  gün dönenindir
  şiir hayatın
  ve görenin.
  
  allahın selamı
  müslümanların ülkesinde
  ölülerin üzerine olsun diyerek
  kanatır günü.
  insanın çocukluğu annenin ölümüyle başlar
  bitmez çocukluğu annesi ölenin.
  
  de ki;
  sabahın efendisi sen değilsin
  kimse değil.
  kanamış bir solukla bakmaktan
  yoruldum.
  kimsesi yok kimsenin