hayatta ben en çok babamı sevdim

• can yucel in yurek kabartan, goz sulandiran $iiri.
  
  hayatta ben en çok babamı sevdim.
  karaçalılar gibi yerdenbitme bir çocuk
  çarpı bacaklarıyla- ha düştü, ha düşecek...
  nasıl koşarsa ardından bir devin,
  o çapkın babamı ben öyle sevdim.
  
  bilmezdi ki oturduğumuz semti,
  geldi mi de gidici hep, hepp acele işi!..
  çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,
  atlastan bakardım nereye gitti,
  öyle öyle ezber ettim gurbeti.
  
  sevinçten uçardım hasta oldum mu,
  40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar istanbul'a.
  bir helallaşmak ister elbet, diğ'mi, oğluyla!
  tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
  ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
  
  en son teştifine çıkana değin
  koştururken ardından o uçmaktaki devin.
  daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için
  açıldı nefesim, fikrim, canevim.
  hayatta ben en çok babamı sevdim.
  
  yillar sonra gelen edit: bu siiri ufakken okudugumda hep babamin beni geride birakip terk-i diyar edecegini dusunurdum, gozlerim sulanirdi. 5 dakika olsun yuregim dayanamazdi bu dusunceye. ama tam tersi oldu, annem beni birakip terk-i diyar eyledi (bkz: anne/@hadileen). simdi bu siiri her okudugumda can yucel e kiziyorum "babani ozledigini bu kadar guzel anlattigin bir $iirin var da annene niye yazmadin boyle buyuk yurekli bir siir diye. bu siiri okuyup hala babam icin uzuldugumde anneme ihanet ediyormu$um gibi geliyor, 25 sene once birisi bana "anneni mi daha cok seviyorsun babani mi?" diye sormu$ gibi hissediyorum.